Vaders en zonen

 

Over sommige dingen, zegt men,

zou je niet moeten schrijven. Ik probeerde

mijn vader te helpen om de wc

te begrijpen, hoe men iemands riem

moet losdoen, hoe men iemands broek

moet laten zakken en gaan zitten,

maar hij bleef koppig rechtop staan

en wilde zijn knieën niet buigen.

Ik hield mijn vader vast en probeerde

hem weer naar het zitvlak te buigen,

 

en toen lachte ik

om de absurditeit. Vaders en zonen.

Hoe hij een halve eeuw geleden

mijn achterwerk had afgeveegd, en hoe

ik hem deze gunst wilde terugbetalen

als hij alleen maar zou willen zitten.

 

                                                         Waag het niet

hij pakte me vast, bevend, terwijl hij mijn ogen zocht.

Waag het niet – maar hij vond

de woorden niet meer. Ergens

zou je niet mogen lachen om een waardig man.

Hij zag niet

dat het alleen die gekke dans was

die me deed lachen,

wanneer ik hem wilde doen zitten

terwijl hij wilde blijven rechtop staan.

 

 

· Naar introductiepagina

· Bloemlezing eigen  poëzie

· Vertalingen eigen  poëzie

· Vertalingen

· Essays

· Toneel

Joris Iven