|
DIAGNOSE
Toen ik zes maanden oud was, wist ze dat er iets fout was met me. Ik had trekken in mijn gezicht die zij nog niet had gezien bij enig ander kind in de familie, of in de uitgebreide familie, of in de buurt. Mijn moeder ging met me naar de pediater met de aardige handen, een dokter met een naam als een reuzenpak: Hub Long. Mijn mams vertelde hem niet wat ze werkelijk dacht, dat ik bezeten was. Het waren alleen die eigenaardige trekken in mijn gezicht – hij hield me vast en praatte met me, kletste wat, zoals men doet met een baby, en mijn moeder zei, Ze doet het nu! Kijk! Ze doet het nu! En de dokter zei, Wat jouw dochter heeft wordt genoemd een gevoel voor humor. Oh, zei ze, en ze nam me terug naar huis waar dat gevoel zou worden getest en ongeneeslijk zou worden bevonden.
· Essays · Toneel |
|
Joris Iven |